ԽՃԱՆԿԱՐ

ԷՋԸ  ԼՐԱՑՄԱՆ ԸՆԹԱՑՔՈՒՄ Է...

«ԽՈՍՏՈՎԱՆԱՆՔ»  շարքից

ԻՄ ՅԱՍԱՄԱՆԻՆ

Ձեր այգուց արդեն գարունն անցել է,

Ծաղկաթերթերն է թափում քամին,

Ավա՜ղ, թառամել ու ծերացել է 

Մեր սիրո ծաղկած յասամանին:

Բայց դու գարունը քո մեջ պահել ես,

Գույներով պայծառ ու կենդանի,

Դու միշտ ծաղկած ես ու միշտ ջահել ես

Իմ սրտի բուրող յասամանի:

                                                          
        1960թ.                                                       

Ակնարկեց պատանին իր սերը,

Դողաց քնքուշ ձայնն աղջկա.

-Քանի կան ուսումն ու դասերը,

Այդ հարցին ժամանակ չկա...

Գիշերը կարճ ու անուշ է,

Զրույցը տևում է երկար,

Աղջիկը չի ասում թե՝ ուշ է,

Իսկ չէ՞ որ ժամանակ չկար...

Մի սեր կա, մի սեր կրծքիս տակ,

Հարատև, լռակյաց ու անքուն,

Ես եմ լոկ ձևանում անգիտակ,

Կատակի խոսքերով քողարկում:

Ախ, լիներ մի ազատ հեռաստան,

Ուր չկա բամբասող արահետ,

Թևավոր, բախտավոր ինձ զգամ,

Իմ կարոտ, վարանոտ սիրո հետ:

Հուշեր կան, որոնց ջնջում է նորը, 
Բայց քու անունը մնում է դեռ,
Ուրիշով տարված՝չզգացի խորը
Քո մտերմությունն անկեղծ ու ջերմ:

Թվում էր՝ լավն է ինձ անծանոթը,
Ես նրան էի սեր խոստանում,
Ինչ իմանայի, թե վարդն ինձ մոտ է,
Ես այն փնտրում եմ տափաստանում:

Մայրամուտ է, երկինքն անամպ,

Երկու թիթեռ՝ սիրող զույգեր,

Իջել ծաղկին, երանությամբ

Վայելում են գգվանք ու սեր:

Իրար գրկում՝ անխոս, անձայն,

Հոլովում են տխուր մի հարց.

-Մեր օրն այս ե՞րբ իրիկնացավ,

Մեր օրն այս ե՞րբ թռավ գնաց...

Ես ու դու արդեն առաջվանը չենք,

Որ թեթև առվի վրայով թռչենք,

Ինչ քաղցրություն կա սրտամոտ ու թանկ՝

Առել է հիմա հուշի կերպարանք,

Կրակամայր  է՝ անթեղած հոգում,

Հենց որ խառնում ենք,

Կայծ է արձակում...

Անդունդ է ահավոր,

Անկումը՝սրընթաց.

-Այդ ո՞վ է կամավոր,

Կամրջից նետվում ցած:

-Մեր միջի այն խորթը,

Որ մեզ չէր հավանում,

Ասում է անցորդը՝

Չարամիտ,անանուն...

       

                                             




ԱՆՑՈՒՄԻ ՔԱՈՍՈՒՄ (2001թ)  շարքից

Չարիքի զարթոնք, աղետի տարափ,

Արարող  ոգու ուժերի հյուծում,

Խիղճն ու հավատը ՝ հոգեդարձ կարապ,

Հին ու նոր դարի սահմանագծում:

Մեր շուրջը՝ որբեր,հառաչ խլաձայն,

Թշվառ բազմություն, արտագաղթ ու սով,

Գնում ենք՝ընկած մի խավար կածան,

Արևոտ ուղի գտնելոու հույսով,

Խաբվա՞ծ ենք նորից , գրողը տանի,

Ի՞նչ կտա մերժված հնի այցը նոր,

Մեր երկիրը շեն մատնել թալանի,

Բռնել ենք ընթացքն այս խենթացնող...

6. 04. 99

***

Անչափ երկարեց գիշերն այս խավար,

Երբ լուսաբաց ենք տենչում հուսավառ:

Մենք, որ ունեինք արդար մի պահանջ,

Ելանք պայքարի՝ կռվով աննահանջ,

Մարտը շահեցինք,հետո ի՞նչ արինք,

Հետոն դարձրինք մահացու չարիք,

Ինչի՞ է նման մեր քաշած օրը,

Ոչ հինն էր մի բան, ոչ էլ՝ այս նորը:

Տերերն ուրացան խոստում ու երդում,

Անգործ-անճարի կաշին են քերթում:

Մի՞թե պատրանք է՝ մտքի հորինած,

Ազատ ու անկախ երկիրն օրինաց:

ԱՆԱԿՆԿԱԼ ՇՐՋԱԴԱՐՁ

Ճակատագրի հեգնանք է թունոտ,

Որ մարդ ունենա առողջ ձեռ ու ոտ,

Եռանդով լցված՝ աշխատել ջանա,

Բայց գործ չգտնի , նստի, մնջանա,

Նստի ողջ տարին, նայի   չորս պատին՝

Քաշված ու մաշված, անհույս- անպատիվ:

Ու՞մ մտքով կանցներ, ո՞վ էր հավատում,

Որ կհայտնվենք չոր անապատում՝

Շշմած- շփոթված, ծարավ, անոթի՝

Նման Մովսեսի տարաբախտ հոտի:

 Կամ ազգերն անջատ կխփեն վրան,

Ոչ առաջվա պես սիրով՝ դուռ- դռան,

Կապրեն խռովխեթ՝ իրարից սառած,

Անգործության մեծ այս համատարած:

***
Եկ վայելենք գինին կարմիր,
Հյութն անապակ հայոց վազի,
Ցանկանք իրար առողջ մարմին՝
Հոգով մաքուր և անբասիր.
Հասնենք իրար ամեն ինչում,
Միշտ մարդ մնանք մարդամիջում: 

                                          8.01.09թ.


 ***
-Տաք է տեղդ, կուշտ ես իմ շուն,
Էլ չես հաչում, վրա քշում՝
Օտար մարդուն, անգամ գողին,
Սառն ես նայում քեզ պահողին:
Շունն սկսեց պոչը շարժել.
-Ների'ր, տե'ր իմ , քեզ եմ քաշել:

***

Կայծակը  խփեց սալկուտի վրա,
Ահուդող իջավ արտուտի վրա,
Արտը ծանրացավ ու փռվեց գետնին՝
Անձրևախառը կարկուտի վրա:

Պտղաթափ եղան ծառերը այգու,

Ջրախեղդ եղան բույսերը մարգում,

Տերն էլ աղոթեց ծագող արևին,

Հույսը՝ կթանի, կալ- կուտի վրա:

..