ԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆԸ

Արտաշես Յավրյանը (Յավրիյան) ծնվել է 1932 թ օգոստոսի 28-ին Գանձակի գավառի Փիփ գյուղում ( այժմ Ադրբեջանի Դաշքեսանի շրջանի Զագլիկ գյուղում): Միջնակարգ կրթությունը ստացել է Գանձակում (նախկին՝ Կիրովաբադում):

1954թ. Ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը և աշխատանքի անցել Կոտայքի շրջանում որպես հայոց լեզվի և գրականության ուսուցիչ:

1958 թվականից ի վեր աշխատել է որպես լրագրող:

1976 թվականից աշխատել է «Հայաստան» հրատարակչությունում: Ստեղծագործել է , թարգմանել, մշակել: Զբաղվել  բանահյուսության ուսումնասիրությամբ,ինչը  եղել է նրա ողջ կյանքի տարերքը:Նրա երկար տարիների աշխատանքի պսակը,իհարկե, «Սասնա Դյուցազունքն» է:

Մահացել է 2009թվականի հունիսի 30-ին:

ԱՐՏԱՇԵՍ ՅԱՎՐՅԱՆԻ ԳՐՔԵՐԸ

1. Օջախի ծուխը (պոեմ), 1971

2. Ակունքներ, 1980

3. Առյուծաձև Մհեր, 1985

4. Դյուցազունք Սասնա, 1990

5. Այգեքաղ, 1992

6. Ժամանակի հորձանուտում, 1992

7.Սասնա դյուցազունք 2003

8. Աղետավոր իմ դար, 2006

9. Երկեր, 2010

PS:
Նրա մահից հետո  թվում է , թե հեռացավ վերջին մոհիկաններից մեկը մտավորականության  այն սերնդի, որ իր ողջ կյանքն ապրեց համեստ,  և բիբլիական մաքրությամբ:Դա կարող է վկայել յուրաքանչյուրը, ով ճանաչում է նրան:
Այս կայքը իմ երկխոսությունն է հայրիկիս հետ: Ես միշտ նրան հիշում եմ խոշորացույցով գիրք կարդալիս. նա տեսողության լուրջ  խնդիր ուներ և խոշորացույցը  նրա ողջ կյանքի, աշխատանքի  անբաժանելի և անփոխարինելի  ընկերն  էր.
Աչքեր ունեմ, լույս չկա,
Դեղ-դարմանի հույս չկա,
Հենց ցավի եմ տիրացել,
Որ իմ սրտից դուրս չի գա:

Ես դպրոցական հասակում,երբեմն, իմ խելքով փորձում էի նրան օգնել,համոզում էի  միասին  ընթերցել այն, ինչ իրեն հետաքրքրում է ,ավաղ, տարիների բարձունքից  միայն հասկանալով, որ այդ ժամերը ինձ ակամա տվեցին ոչ միայն զուտ գիտելիքներ, այլ ավելին՝ անբացատրելի, անորսալի ինչ-որ մի բան , ինչը խմբագրեց, կերտեց՝, դաստիարակեց ...
Մեր վերջին հանդիպման ժամանակ, երբ արդեն վատառողջ էր, ասաց.«Գայանե, ես մահից չեմ վախենում, յոթանասունից հետո  ապրածս տարիները իմ «փափախն» են,միայն վախենում եմ մոռացումից և ափսոսում, որ վերջին գիրքս այդպես էլ չեմ հասցնի  տեսնել»: «Երկերը» ժողովածուն լույս տեսավ,ցավոք, մահից մեկ տարի անց, իսկ ինչ վերաբերում է մոռացմանը...
Գիտե՞ք,  եթե նա ունենա թեկուզ մեկ շնորհակալ ընթերցող տարբեր ժամանակներում , բավական է, որ նա  չմոռացվի...

Ասեմ՝  ինչով եմ ապրում, 
Հավք եմ, քչով եմ ապրում,
Խիղճն անմաքուր մեր դարում 
Մաքուր խղճով եմ ապրում...
                                                                                                                       









ԳԱՅԱՆԵ  ՅԱՎՐԻՅԱՆ